Volpha Phorama

Nina

Nina z ciekawością przyglądała się mapie. A, więc byli w centrum miasta... Się zagłębiła. Poznając imiona innych psów, patrzyła na wszystkich z lekkim uśmiechem.
- Miło mi poznać. Ja zwę się Nina.. i jestem wilkiem. -. odpowiedziała. Była jeszcze bardziej ciekawa godności przywódcy tej bandy.

Shara

-Nina...ładnie. Chodź...najpierw musimy coś przegryźć i zdrzemnąć się. Wyglądasz na zmęczoną. - powiedział "przywódca" i zaczął iść w stronę końca uliczki, w stronę śmietników, kartonów i częściowej ciemności...

Nina

- Dziękuję. Tak.. Jestem trochę zmęczona. -. odparła cicho. "Trochę"? Mało powiedziane.. Wilczyca ruszyła zaraz za owczarkiem.

Shara

Zobaczyłaś kartony różnej wielkości, wszystkie wywrócone na bok i przykryte starym, podartym, szarym kocem. Było ich 6, każdy innej wielkości i z poduszką w środku. Pies pokazał Ci, gdzie masz się położyć. Reszta psów weszła do swoich kartonów. "On" przyniósł Ci kilkudniową, trochę ciepłą wątróbkę, a reszcie dał skóry od kiełbas. Sam położył się przy ścianie i jadł nieduże kości.

Nina

Nina położyła się tam, gdy pies jej pokazał. Ułożyła się w kartonie i wystawiła łapy przed siebie, tylne łapy owinęła ogonem.
- Dziękuję.. -. odpowiedziała. Wzięła w pysk wątróbkę i zaczęła jeść.

Shara

- Comment avez-vous entendu? - zapytał Francua.
- Pyta się, jak tu trafiłaś. Nie zna jeszcze najlepiej Polskiego. - wytłumaczyła Delta.
- No, ja też jestem ciekaw... - dodał szybko Spom.
- Jak taki pies...jak to mówiłaś...z lasu...jak się tu znalazłaś? - spytała Nikma.
- No już! Opowiadaj prędko! - wtrąciła Chihua.
Owczarek leżał cały czas pod ścianą. Obgryzając kostki obserwował Cię kątem oka.

Nina

Gdy wilczyca skończyła jeść, psy zaczęły ją zasypywać jednym a tym samym pytaniem. Spojrzała po wszystkich, po czym zerknęła jeszcze kątem oka na owczarka i wróciła wzrokiem na pozostałe psy.
- No, cóż.. Skoro prosicie. W sumie to długa historia. Jakieś kilka dni temu, poszłam z moją przyjaciółką na plażę. Wymieniłyśmy się zaledwie kilkoma zdaniami, gdy ona nagle zniknęła. Zaś pode mną zaczął walić się piasek, kilka sekund szarpania i zemdlałam. Po przebudzeniu znajdowałam się już w schronisku.. Klatka na otwartej przestrzeni, wszystkie psy patrzyły na mnie co było przytłaczające. Poznałam szlachetnego psa imieniem Gold - . Wytłumaczył mi wszystko. Do schroniska wszedł człowiek z dzieckiem, chodziło o adopcję i trafiło na mnie. Krzyczał na cały głos mówiąc, że nazwie mnie "Pusia".. Tak, więc zabrali mnie stąd do ich domu. Gdy przyjechaliśmy na miejse, ujrzałam swwoje legowisko chociaż bardziej wyglądał na dom! Byli bardzo bogaci. Potem i stamtąd mnie wywieźli.. Przez to, iż pomyśleli że chcę mu coś zrobić. Aż mi się żal zrobiło dzieciaka, jak z płaczem biegł za samochodem. Wyrzucili mnie z samochodu na ulicę, w środku miasta. Biegałam tak po całym mieście szukając wyjścia, schwytali mnie ponownie do schroniska. Gdy wypuszczali nas na dwór, musiałam walczyć z cholernymi kundlami. Rzuciły się na mnie jak na zabawkę.. Przerwał to słynny pies - Diablo, który mi pomógł wyjść ze schroniska. Uciekłam ponownie do miasta, byłam głodna więc wkradłam się do sklepu mięsnego i ukradłam kiełbasę. Potem spotkałam was i tyle. -. odetchnęła po całej, dałującej opowieści miała juź serdecznie dość.. Jednak była ciekawa jak na tę historię zareagują.

Shara

Owczarek, niby spokojnie leżąc, nasłuchiwał opowieści, a gdy się zakończyła, odwrócił głowę.
Spom, Delta, Chihua i Nikma mięli szeroko otwarte oczy uszy postawione na sztorc. Francua, a też był wyraźnie zdziwiony, dodał tylko:
- To miałaś le bigos...To znaczy, le katastrofę... - w wyrazie "katastrofę" bardzo podkreślił w wymowie literę "ę".

Nina

Spojrzała na Francua.
- Tak, dokładnie.. Tęsknię za domem jak nigdy. -. odpowiedziała. Spuściła wzrok, patrząc teraz na ziemię. Ułożyła łeb na łapach, pod nosem cicho westchnęła. Przymknęła oczy, patrząc ślepo przed siebie.

Shara

- Panie, chyba trzeba już zacząć szkolenie. - odezwała się Nikma.
- Masz rację. Panno Nino, proszę za mną. - odpowiedział przywódca sfory i zaczął kierować się w stronę ulicy. Zatrzymał się na chodniku. Dookoła było pełno ludzi.

Nina

Uniosła łeb, słysząc słowa Nikmy. No, tak zapomniałaby.. Uniosła łeb, następnie wstając i przeciągając się, by na końcu otrzepać się. Ruszyła za owczarkiem, zatrzymując się obok niego.

Shara

- Widzisz te stalowe maszyny na kołach? Trzeba na nie bardzo uważać. - powiedział owczarek, rozejrzał się i wskazał łapą na martwego psa na jezdni. Pod nim było wiele krwi i krwistych śladów samochodów.

Nina

Nina spojrzała w tym kierunku, gdzie wskazał owczarek. Ludzie nigdy nie traktują poważnie zwierząt.. Odkiwnęła łbem, na znak iż zrozumiała.

Shara

- Oczywiście musisz też coś jeść, nieprawdaż? Czasem można zwędzić coś ze sklep, ale zwykle jednak sprzedawcy mają na to sposoby. Walną kijem w łeb i albo zadzwonią po hycla, albo dobiją i wyrzucą na śmietnik. Nazywają nas "szkodnikami" i "darmozjadami"... Dlatego właśnie najlepszym sposobem jest żebractwo... Mam nadzieję, że znasz wszystkie sztuczki? - powiedział owczarek i spojrzał na ciebie stanowczo, ale zarazem trochę pytająco.

Nina

Nina wysłuchała go, by po chwili spojrzeć na niego pytającym spojrzeniem.
- Sztuczki...? -. zapytała zarazem przekrzywiając lekko łeb na prawy bok. Nie wiedziała zupełnie o co mu chodzi..

Shara

- No np. szczenięcy wzrok...kojarzysz? - zapytał ponownie.

Nina

- No, cóż.. Coś mi się z tym kojarzy. -. odpowiedziała powoli, zastanawiając się.

Shara

- No dobra...Trzeba Cię czegoś nauczyć. Delta, pokaż jej kilka sztuczek "żebraka".
Biała pudliczka zrobiła słodkie, smutne oczka, że aż się żal robiło.
- To są właśnie szczenięce oczka. - powiedziała i uśmiechnęła się.
Teraz wywróciła się na grzbiet pokazując brzuch. Wywaliła jęzor i zaczęła merdać ogonem. - To kolejna sztuczka. Albo...wiem! Ganianie za ogonem! - powiedziała radością i zaczęła biegać w kółko próbując złapać ogon. - Trzeba po prostu zwrócić na siebie uwagę tak, aby ludziom się to spodobało - wtedy dadzą coś do jedzenia. Oczywiście nie zawsze to wychodzi...Czasem krzyczą i przeganiają...Ale wiele osób coś da.
- A więc czas na test. Chodź! - powiedział stanowczo przywódca i pobiegł w kierunku osiedla domów jednorodzinnych.

Nina

Wilczyca przyglądała się uważnie poczynaniom pudelki. Uśmiechnęła się widząc to wszystko, tylko aby jej się udało. W sumie ta druga sztuczka to przecież jak i u wilków - uległość. Jej myśli przerwał głos owczarka. Odwróciła się, by następnie pobiec za nim.

Shara

Na osiedlu...
- No dobrze. Stań o tu,przed drzwiami. Reszta i ja schowamy się za domem i będziemy obserwować. Do dzieła! - powiedział owczarek i pobiegł gdzieś ze sforą. Zostałaś tylko Ty i duże, drewniane drzwi z szybką u góry.

Nina

Nina stanęła przed drzwiami, spojrzała za sforą ze zdenerwowaniem wypisanym na twarzy. Dla niej to było wyzwanie! Przełknęła ślinę, nagle szczęknęła kilka razy czekając, aż ktoś otworzy. Wpatrywała się w drzwi z uwagą, była gotowa.

Shara

Drzwi otworzyła starsza, niska kobieta, ze siwymi włosami i w fioletowym fartuchu.

Nina

Nina widząc, iż drzwi się otwierają, uśmiechnęła się w duszy, w nich zobaczyła starszą panią. Tak, więc do dzieła! Szczęknęła przyjaźnie, patrząc na nią i wystawiając język, aby wydawać się śmieszniejszą. Zaczęła przez chwilę gonić swój ogon, jak to robiła pudelka. Po chwili usiadła i położyła uszy po sobie, patrząc na babkę szczenięcymi oczkami. Jak na wilka wychodziło to jej bardzo dobrze.

Shara

- Hmm... jeszcze nie widziałam takiego pieska. Poczekaj no chwilkę, zaraz Ci coś przyniosę. - powiedziała kobieta, a po chwili wróciła z kiełbasą. Przykucnęła przy drzwiach i wystawiła rękę z kiełbaską. Uśmiechnęła się zamykając oczy. - Weź, kiełbasa świeżutka. - powiedziała miło i otworzyła oczy.

Nina

Gdy kobieta zniknęła w drzwiach, Nina cały czas wpatrywała się w drzwi. Po kilku minutach zjawiła się z kiełbasą. Wilczyca wstała, przybliżyła pysk do jej twarzy i polizała ją po policzku. Następnie wzięła kiełbasę w kły, zbiegła ze schodów i zniknęła za rogiem, tak by starsza pani jej nie widziała. Czekała na sforę.