Volpha Phorama

Evanesence

No cóż, chyba każdy zna naszą ojczystą górę; Śnieżkę.

_____________________________________________

Usiadła tuż 'pod' górą i patrzyła na wysoko umiejscowiony wierzchołek *-*...

Chris

Przyczłapałem tu i rozejrzałem się za Niną. ^Śnieżka...ale nazwę jej dali...^ przeleciało mi przez myśl. Czekałem na złotooką waderę.

Nina

Wadera zaś przyszła chwilę po nim z zaciekawionym wyrazem pyska. Podeszłą do niego, po czym uśmiechnęła się lekko. Uniosła wzrok na Śnieżkę. Cudna góra.. Podeszła do krawędzi, po czym usiadła w zimnym puchu.

Chris

Położył się obok Niny na plecach i oglądał tę watę sunącą po niebie, zwaną chmurami. Świeża, górska bryza bardzo dodawała energii. Wdychając tę rześką woń uśmiechnąłem się.
- Pokazać Ci coś? - spytałem uśmiechając się.

Nina

Nina spojrzała na niego kątem oka słysząc pytanie. Od razu się ożywiła...
- Tak. -. odparła z uśmiechem. Uważnie patrzyła na niego.

Chris

- Tylko się nie bój. - dodałem wstając i podchodząc do krawędzi góry.
Rozejrzałem się tylko i rzuciłem:
- Uwaga! Już! - powiedziałem marszcząc brwi i skoczyłem w dół.
Pod nami była gęsta mgła, nic nie było widać tam, gdzie skoczyłem...

Nina

Nina mocno się zdziwiła, widząc iż Chris znika za tą gęstą mgłą w końcu skoczył z krawędzi. Powiedział, żeby się nie bała, więc tak nie będzie. Lecz nie wiedziała o co mu chodzi... Starała się szukać go wzrokiem.

Chris

Stałem [nie wiadomo gdzie] szczerząc kły w szyderczym uśmiechu i marszcząc brwi. Szykowałem się do skoku [ale na co?].
-Bu! - krzyknąłem skacząc od tyłu obok wadery, gdy ta szukała mnie wzrokiem gdzieś na dole, we mgle.

Nina

Nina nadal szukała go wzrokiem, gdy prawie padła na zawał jednym słówkiem 'Bu'. Odskoczyła do tyłu i aż pisnęła. Obok siebie ujrzała Chris'a. Zaśmiała się pod nosem z samej siebie.
- Haha.. To było świetne! Jak to zrobiłeś? -. odpowiedziała, a zarazem spytała ciekawa patrząc na niego.

Chris

Uśmiechnąłem się pokazując kły.
- Ma się te zdolności. - powiedziałem, po czym zrobiło mi się trochę głupio, więc pokazałem Ninie, jak to zrobić.
Schyliłem się i "odgoniłem" część mgły. Ukazała się gałąź. Skoczyłem na nią, a ona pod moim dużym ciężarem mocno się wygięła i podrzuciła mnie na ścieżkę. A ścieżką właśnie można było kogoś zajść od tyłu.

Nina

Złotooka uśmiechnęła się do niego. Wcale nie musiał jej tego pokazywać, ale w mgnieniu oka jej to pokazał. Obserwowała jego poczynania z ciekawością.
- Jak się tego nauczyłeś, hę? -. spytała z uśmieszkiem. Po czym spojrzała mu w oczy.

Chris

-No więc...nauczyło mnie tego po prostu...samo życie...[nie serial !!!] - powiedziałem, po czym usiadłem cofając wzrok. Znowu to rysowanie na śniegu. Zostawiłem rysunek [zapomniałem o nim] i poszedłem kawałek dalej odwracając się plecami do Niny i cofając uszy.

Nina

Wader kiwnęła lekko głową na znak, że zrozumiała. Kątem oka spojrzała na niego. Znów coś rysował.. Nie widziała żeby to ścierał. Być może zapomniał. Nina szybkim lecz cichym krokiem podeszła do rysunku. A tam zobaczyła...

Chris

//...coś, co przypominało, po prostu, komiks. Opiszę numerami każdy rysunek...
1. Szczenię i wadera, bawią się. Obok stoi basior, który trąca nosem szczenię.
2. Przychodzi 5 silnych, uzbrojonych wilków.
3. 2 trzymają waderę, 2 basiora. Piąty bierze szczenię.
4. Szczenię zostaje zaniesione do stada wroga.
5. Pracuje tam, jak inni członkowie stada.
6. Gdy staje się dorosły, ucieka w poszukiwaniu rodziny.
7. Pokonuje wiele przeszkód, traci wiele miłości, choć nie ma tam jego wrogów, czuje się, jakby szedł po kaktusowych igłach...//

Siedziałem dalej pochylony, cichy i samotny. Wiatr ruszył sierścią na moim grzbiecie. Niebo trochę bardziej się zachmurzyło. Westchnąłem cicho.

Nina

Nina przyglądała się owemu dziełu, co chwilę sprawdzając czy Chris nie patrzy. Po chwili jednak starła wszystko i zupełnie jak gdyby nigdy nic.. Położyła się na brzuchu i ułożyła łeb na łapach. Kątem oka spoglądała na niego. Więc dlatego jest taki.. On cierpi nadal. Grzywka spadła na jej lewe oko. Nie wiedziała jak go o to zapytać.

Chris

Z nietypową miną ułożyłem się na białym, zimnym puchu. Powoli przymykałem oczy, lecz wciąż czuwałem. Ziewnąłem i przeciągnąłem się, po czym zwinąłem w kłębek...lecz moje oczy były nadal otwarte.

Nina

Brązowa wadera w końcu podniosła się. Spojrzała na Chris'a.
- Wybacz.. Na mnie już czas. Do zobaczenia. -. wypaliła nagle ze spuszczonym łbem. Odwróciła się napięcie, po czym wybiegła.

z/t

Chris

Spojrzałem na nią, tak, jak nigdy na nikogo nie patrzyłem - ze zdziwieniem. Na początku nie wiedziałem co robić, nie chciałem zostawać sam. Nie, nie znowu... Zebrałem siły i pobiegłem za Złotooką Niną...

z/t